42 1. Otto I Imperator . . . nos quasdam res ... . quas jam antea quidem comes nomine Hartuich de manu Warmunti comitis . . . tradiderat in loco Grahanstat . . . cum omnibus rebus eidem loco adjacentibus id est terris cultis et incultis, curtilibus et aedi- ficiis, mancipiis utriusque sexus, parscalcis et aliis servis, cidu- lariis, vectigalibus et in salina curtilia cum patellis patellarumque locis . . . cum foresto . . et silvis pratis pascuis, . . . sagina- tionibus, venationibus, aquarum decursibus, piscacionibus, prout a me regali potestate in banno erant, molendinis molendinumque locis, viis et inviis, quaesitis et inquirendis . . . omnibus uten- silibus ad eundem locura Grahanstat jure pertinentibus, nostro regio more praedictis canonicis cum integritate concessimus *. 2. Urkunde Kaisers Otto II. vom 29. October 973 * 1 2 ; Salzunga cum omnibus appendiciis et utilitatibus suis, tarn in ecclesiis quam in aliis aedificiis, et mancipiis utriusque sexus, terris cultis et incultis, . . . venationibus, piscacionibus, aquis aquarumve decursibus. 3. Urkunde Kaisers Otto III. v. J. 99s 3 : Quendam nostre proprietatis locum ad curtem tille nuncupatum cum omnibus ejus pertinentys in utriusque sexus mancipiis, areis, aedificiis, terris cultis et incultis, silvis, venationibus, aquis aqua rumve decursibus, molendinis, piscacionibus, viis et inviis, exiti- bus et reditibus, quaesitis et inquirendis omnibusque aliis appen diciis que adhuc dici vel inveniri sive inquiri possunt. Schon der flüchtigste Blick läßt erkennen, daß diese Urkunden als appendicia oder pertinentia auch solche Berechtsame aufführen, von denen es unzweifelhaft ist, daß sie kein bloßes Zubehör des Grund und Bodens gewesen und nur kraft besonderer Verleihung ausgeübt werden durften. Namentlich ist es gewiß, daß in der ersten Hälfte des Mittelalters niemand ohne besondere Verleihung befugt war, Jagd alter her oben staatlich, unten genossenschaftlich, nirgends grundherrlich (s. auch Dopsch II 178) gewesen und die Gewerkschaft habe ihre besondere Form erst seit dem 15. Jahrhundert erhalten, sich nach der II. Tafel von Vipasca (§§ 6, 7, 8) nicht mehr aufrecht erhalten, s. auch Arndt in der Zeitschrift für die gesamte Staatswissenschaft Bd. 70 S. 240. 1 Die Urkunde ist bei Böhlau als Urkunde 18 aus dem Anhang zu Juvavia p. 181 mitgeteilt. 2 Aus Schannat, Corpus traditionum Fuldensium, Lips. 1724, p. 241. 3 Von Kommer in der Zeitschrift für Bergrecht Bd. 10 S. 378 mitgeteilt nach Quix, Cod. Aquensis 13.